Ik heb lang geaarzeld om mijn verhaal te vertellen. Het is niet spectaculair, maar wel een kwestie waar ik nu al maanden mijn tanden op stuk bijt. Het is een verhaal over corona, en waarom ik het noodzakelijk vind naar beide kampen te luisteren. Ik moest wel. Ik ondervond aan de lijve hoe onthutsend dwang is, en hoe triest uitsluiting.
Dat ging zo. In juli liet ik me vaccineren met het Pfizervaccin. De volgende avond voelde ik een tinteling in mijn grote teen. Die teen werd groter en groter, en kleurde donkerrood. Stressen maar, want dit zag er niet al te best uit. Ik zocht driftig op internet, beetje bang dat dit raar ging aflopen, maar zo snel vond ik niks over het fenomeen. Gelukkig nam de zwelling af en kon ik het de volgende dag allemaal nog navertellen. Een dag of twee later hoorde ik van onze huisarts dat dit inderdaad een trombose was geweest. Even slikken, want ik had er alle vertrouwen in gehad. Geen enkel bezwaar tegen het vaccin. Tot nu.
Want wat met het tweede vaccin? Ik besloot het uit te stellen, misschien wist iemand raad. Of zou er nog een ander, minder riskant vaccin uit de lucht vallen. Op zoek naar informatie botste ik op een muur van propaganda, maar niet op antwoorden. Daarvoor moest ik dieper graven, naar moeilijke websites met medische informatie, en naar dun gezaaide gegevens over bijwerkingen. Ik kwam te weten dat tromboses voorkomen, bij Pfizer net zo dikwijls als bij het afgevoerde AstraZeneca, maar de cijfers komen nauwelijks naar de oppervlakte. Soms werd ik zo moe van dat zoeken naar info, dat ik het hele probleem een paar dagen naast me neer moest leggen. Ik voelde de dwang van de vaccinatiecampagne, maar ik kon er geen gehoor aan geven. Ineens drong zich een vraag op: hoe ga je eigenlijk om met je lichaam? Luister je ernaar? Of niet?
De druk op de ketel nam steeds toe. Het Covid Safe Ticket kwam eraan, mensen zonder QR-code werden steeds meer in een hoek gedreven. Na een rondje langs huisartsen belde ik naar het Gentse UZ, waar ik steeds werd doorverwezen. Niemand wilde zijn vingers branden. Ofwel wisten ze het daar ook niet. Uiteindelijk kon ik bij een drietal artsen langs, allemaal gespecialiseerd in een ander vakgebied. Kort gezegd moest ik ofwel een - wat mij betreft veel te zware - medische behandeling ondergaan om het tweede vaccin te krijgen, ofwel moest ik het risico op een volgende trombose maar nemen. Eigenlijk was ik op zoek naar overeenstemming, een redelijk advies waarover men het eens was. Maar elke arts zei iets anders. Telkens wanneer ik na zo'n gesprek weer buiten stond, voelde ik me altijd heel somber. Ik ben gezond, ik heb geen onderliggende aandoeningen en ik neem geen medicatie. Maar door dat vaccin lijkt dit alles irrelevant. Ik ben wel bereid gehoor te geven aan iets wat je zou moeten doen, maar niet tegen elke prijs.
Bij gebrek aan een haalbaar antwoord heb ik het tweede vaccin dan maar geweigerd. Ik kan doodgaan van dat ding, daarmee is de kous wel zo'n beetje af. Het is mijn lichaam en daar doe ik liever geen te gekke dingen mee. Ik moet er ook niet aan denken om in een eindeloos medisch verhaal terecht te komen. Steeds maar bij doktoren langs, almaar betalen, medicatie voor kwalen die ik niet eens heb. Bovenop deze toestand kan ik ook fluiten naar een geldige QR-code, want die heb ik uiteraard niet. Geen kopje koffie met de kinderen. Geen theater. Geen museumbezoek. Ik voel me twee keer gestraft. Niet alleen ontsnapte ik ternauwernood aan iets veel ergers, ik mag ook nergens meer binnen. En dat allemaal omdat er geen ruimte is voor nuance. Iedereen moet gevaccineerd, zonder uitzondering. Er is geen marge meer, zelfs geen kleine, voor mensen met een argument.
Waar zijn de rust en de kalmte gebleven? Waarom die dwang en die hoog oplopende emoties? Elke keer wanneer ik mensen hoor die kwaad zijn op de domme en egoïstische ongevaccineerden krimp ik een beetje in elkaar. Want ik hoor nu ook bij de outcasts die niet doen wat ze zouden moeten. Gezien het risico kan ik haast niet, maar ik wil ook niet. Ik heb vastgesteld dat ik slecht reageer op dat vaccin, dus wil ik geen tweede en derde dosis. Ik vind dat wat mijn lichaam zegt meer gezag heeft dan wat 'men' zegt. Zo komt het dat ik me nauwer verbonden voel met andere on- en halfgevaccineerden die meer dan eens een goeie reden hebben om het vaccin niet te willen. Ik troost me met de gedachte dat het de eerste keer niet is. Om de zoveel tijd ben ik weer een dwarsligger. Het zal wel, het geeft niet, ik ben het ondertussen gewoon.
Bovendien vind ik dat je lichaam een plek is waar jij baas over bent. Ik wil toch even opmerken dat die autonomie, het vermogen te kunnen beslissen over je eigen lichaam, een grondrecht is. Ik vind dat heel belangrijk, en zeker niet iets waar zomaar aan kan worden getornd. In teveel landen zijn vrouwen verplicht om een ongewenste zwangerschap uit te dragen. Over euthanasie woedt de discussie hevig. Anderen zullen altijd willen beslissen over lichamen die de hunne niet zijn. Al te dikwijls gaat het over lichamen van zwakkeren, vrouwen, kinderen, ouderen. Dat vind ik principieel gevaarlijk. Ik geloof dat wanneer iemand een medische behandeling niet wil, dat perfect verdedigbaar is. Als ik me niet vergis was dat lange tijd ook het standpunt van de virologen over het vaccin. Maar dat standpunt is overboord, zonder discussie. Heel verontrustend is dat.
Ik stel me ook vragen bij hoe je vandaag juist alles moet willen: alcohol, suiker, slaapmiddelen, pijnstillers, tattoos, botox, ooglidcorrecties, fillers, neptieten. Wanneer je bedankt voor iets ben je al snel een spelbreker. Toch aarzel ik om telkens mee te doen. Ik hou niet van al die harde behandelingen, verslavingen en pillen, ik wil mijn lichaam dat niet aandoen. Ik apprecieer mijn lichaam, wij zijn goeie vrienden, en ik luister ernaar. Mijn grote teen bracht me even op een moeilijk pad, maar nu weet ik het weer. Soms sta je erbuiten en moet je proberen pleiten voor redelijkheid en nuance. En begrip. En waardering voor je lichaam. Liefde voor kinderen. Do no harm.
x Els
Reactie plaatsen
Reacties